Poezi

Dallgët e kohës...
Hemingway-ane

Ndue Ukaj
Është një det i trazuar
Dhe një plak që peshkon pa nda
Me anijen e kohës së amshuar.
Brigjet i kërkon pa pra.

Një re e zezë e përcjell me hapa të harlisur
Peshkun e jetës detit të dalldisur.

Është një det i trazuar dhe shumë çudira ka
Ka dhe një plakë që peshkon pa nda
Dhe një vajzë të dashuruar
Që peshkun e artë n’dorë dëshiron ta ka.

Dhe ky det i trazuar
Asnjëherë s’ ka qetësi
Lufton fytas me jetën
Një anije e sulmuar
Nga shumë stuhi.

Në thellësi të mistershme detit në stuhi
Një peshkaqen i uritur kërcënon pa pra.
Ndërsa një anije e prishur sfidon pa nda.

Dimri i acartë e ngrinë detin gurë
Dhe furtuna rritet nuk pushon kurrë.

Plaku i harlisur s’e sheh më kohën rreth tij.
Klith ankthshëm dhe numëron vitet nëpër gishtërinj
Është natë e zezë deti s’ka qetësi.

I dremitur nga peshkimi ndalet e mendon
Është fundi i jetës, tani një gjë e kupton
S’ kishte lindur për të qenë peshkatar njerëzish.
As shkëmb për ndërtim.
Mirëpo dhembshurinë për jetën e kthehu në lundrim.

Janë ditë të ftohta akulli të trishton
Brigjet janë të largëta s’ka dallgë që e shpëton.
Anija e kohës e sfiduar lundron.

Ajo tundet si era me plakun e topitur.
Derisa dielli t’bjerë mbi det
E vajza të kap peshkun, tej mase e uritur.
Akuarium i kujtimeve i asht ba hije
Gërmadhë e zemrës së mallëngjyer.
Një strehë e madhe dhembshurie.

Kali i kobshëm

Ndue Ukaj
Para shikimit tim ishte koha ime,
Atëherë kur isha këtu
Atëbotë kur nuk isha atje
Në Luftën e Trojës
Në Barkun e Kalit pa ëndrra.
Ku përkunda ëndrrat e kobshme
Për humbjen e Itakës.

E pash Helenen dhe kalimin përtej murit
E pash... të mbuluar me një pëlhurë të tejdukshme
Prapa së cilës shndrisnin si yje
Bukuritë e saj fatale për Akilin
Dhe poetët e panumërt, që çirren
Me vargjet e afshme, kohë e pa kohë.
Dita e të cilëve asnjëherë s’përfundon
Në njëzetekatërorëshin magjik
Duke sajuar çudira të gjithfarshme
Dhe rrugën me u kthye në atdheun pasioneve.

E pash në çastet me t’ ëmbla, Helenën
Pas së cilës fshihej ankthshëm
Një trupi i epshëm për dashuri
Dhe një mal enigmash kurrë të zbuluara.

Dhe pra, asnjëherë s’ e ndrydha dëshirën,
Të eci bashkë me erën kohëve të akullta
Dhe të mësoj lumenjtë e gënjeshtrave
Që na tretën shpirtin dhe lumin e kobshëm
Rrugëve tona të paemra. Pa Helena!
To topitur nga ikja prej legjendave.
Dhe sajimi i kuajve të kobshëm mbrëmje e mëngjes.
Që hungërijnë pandarë mbi kokat tona plotë tundime.

I mbyllur në egon prej betoni
Kundruall hiçit e tund shikimin
Duke ngrënë fiq të thatë.
Dhe një gotë verë të vjetër sa poezia.

Teksa hedh shikimin përtej Itakës
Dhe shoh si lundron, si amator në artin e jetës
Hija e kalit të kobshëm
Në drejtim të shtratit të djegur të Helenës.
Copyright ©Ndue Ukaj


Copyrite Ndue Ukaj